این چرخ کج مدار، نه بر آرزو رود!

امروز گشتی تو اینترنت زدم و تصاویری از هم سن و سال های خودم دیدم که به مقام های بلند علمی رسیده بودند. به یاد آرزوهای خودم در دوره نوجوانی افتادم. در دوره مدرسه همیشه شاگرد اول بودم و معدلم همیشه بالای 19 بود و همین امر باعث شده بود آینده روشنی برای خودم متصور بشوم. اما این چرخ کج مدار روزگار حتی زمانی که نهایت تلاشم رو کردم هیچ وقت مطابق با آرزوهای من نچرخید. نه در زمینه دانشگاه ، نه در زمینه کار، نه در زمینه زندگی مشترک ...

اوایل برام خیلی سخت بود که قبول کنم آرزوهام محقق نشدند اما به مرور زمان عادت کردم و حتی به این نتیجه رسیدم که باید از شرایط موجود لذت ببرم.  خورشید هر روز طلوع می کنه و نوید یک روز جدید و یک تلاش جدید رو می ده. حیفه که آدم زندگی اش رو به غم و غصه سپری بکنه. هر اتفاقی که باید می افتاد ، رخ داده و من در هر حال برای رسیدن به هدف نهایت تلاشم رو کردم. به هر حال من هم انسانم و همه تصمیماتم ممکنه درست نبوده باشه.

من با تمام وجودم به خدا ایمان دارم و همین ایمان در من آرامش ایجاد می کنه . من به کمال آنچه که می تونست اتفاق بیفته گاهی فکر می کنم ولی خدا رو هم بابت آنچه که نصیبم کرده شکر می گم که چه بسا همین بهترین است و من بی خبرم.